(1911-2004) – poeta, pisarz, eseista, dyplomata, z wykształcenia prawnik, absolwent Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie; laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury (1980), kawaler Orderu Orła Białego. W okresie przedwojennym debiutował jako poeta, członek lewicującej grupy wileńskiej „Żagary”, po wojnie służył w dyplomacji PRL. Od roku 1951 pozostawał na emigracji politycznej na Zachodzie, stale współpracował z paryską „Kulturą”, wykładał na wielu uniwersytetach, w tym stale jako profesor na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, wspierał opozycję demokratycznej w Polsce. Autor licznych tomów poezji (m.in. Trzy zimy, Ocalenie, Hymn o perle, Nieobjęta ziemia), esejów (Zniewolony umysł, Rok myśliwego, Rodzinna Europa, Ziemia Ulro, Legendy nowoczesności), a także powieści Zdobycie władzy oraz Historii literatury polskiej. Nakładem Krytyki Politycznej ukazało się wznowienie jego książki Człowiek wśród skorpionów, niewydana wcześniej powieść science-fiction Góry Parnasu oraz książka Miłosz. Przewodnik Krytyki Politycznej.