Dużo w KP rozmawiamy i wypytujemy się o to, co jest w waszym kraju, środowisku, regionie tematem sporów, co robią aktywiści i przede wszystkim jak.

Rewelacyjny „Boyhood” jest dla mnie nie tyle „historią chłopca o imieniu Mason”, ile historią jego matki.

Pamięć powoli osuwa się w mieszankę faktów, klechd i motywów z filmów o Holokauście.

Tak jak oczekujemy, że Dafoe będzie brutalnym typem, a Wright dwulicową Amerykanką, tak samo myślimy, że muzułmanin będzie terrorystą.

Miejscy aktywiści przygotowują się do startu w wyborach lokalnych. Idzie nowe i to na dodatek nowe, które rozumie politykę jako działanie na rzecz autentycznej zmiany społecznej.

Czy wszyscy jesteśmy złodziejami, czy może uczestnikami życia kulturalnego, którzy ze strachu i wstydu nie potrafią powiedzieć autorom antypirackich kampanii, że przesadzają?

Już sam pomysł, żeby w głównej, tytułowej roli obsadzić aktora znanego z ról w ambitnym kinie i kazać mu grać przez cały niemal film z zakrytą twarzą, jest intrygujący.

Ludzie się razem rozwijają, wspierają. Tyle że często jedna z tych osób, zazwyczaj kobieta, jest niewidoczna.

Jako 32-letnia kobieta powinnam chyba wszystko wiedzieć o porodzie. Czyżbym nie uważała na biologii w ósmej klasie?

Większość młodych miała po ’89 takie same problemy z pracą jak starzy. Ważniejsze od wieku było to, gdzie mieszkasz, kogo znasz, z jakiego środowiska jesteś.