Polemika z tekstem Jakuba Majmurka „Opowieści z krypty, czyli nowy program SLD”.
Zaczynam poważnie martwić się̨ o redaktora Jakuba Majmurka. Opublikował on na łamach Krytyki Politycznej kolejny tekst i znów jest on poświęcony Sojuszowi Lewicy Demokratycznej. Nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie fakt, że ukazuje on pewne antyeseldowskie fobie autora.
czytaj także
Same propozycje programowe Sojuszu (tak propozycje programowe, a nie program. Pierwsza nieprecyzyjność kolego redaktorze) wydają̨ się̨ zdaniem Majmurka słuszne. Być́ może zbyt ogólnikowe, niepełne w 100 proc., ale ideowo przyzwoite. Propozycje są̨ silnie socjaldemokratyczne, trafiające w gusta tradycyjnego wyborcy SLD po sześćdziesiątce. Tak na marginesie to większość́ europejskich socjaldemokracji właśnie w pokoleniu baby boomersów posiada nadreprezentację poparcia. Nie wiem zatem, skąd zdziwienie, że Sojusz chce reprezentować́ interesy tej właśnie grupy społecznej.
Zastanawia mnie dlaczego redaktor Majmurek z taką łatwością̨ przejmuje neoliberalny język mówiący o „przywilejach” emerytalnych twierdząc, że żołnierze i policjanci pracują̨ „całe życie za biurkiem”. Widać, że lewicowy intelektualista nie zna realiów służby wojskowej i policyjnej i nie ma zielonego pojęcia o trudzie tej pracy, która wśród tak wielu jest także życiowym powołaniem.
Także dalej red. Majmurek musi posunąć się do nieeleganckich i nieuczciwych zabiegów. Sugeruje, że SLD to zombie, chodzący trup, którego miejsce jest na politycznym cmentarzu. Zombie SLD oczywiście nie rozumie rzeczywistości, nie wychodzi na ulice Warszawy i Krakowa. Jest to partia zupełnie niepotrzebna. Tylko czy ten obraz jest prawdziwy? No właśnie…
Gdyby redaktor Majmurek wyjechał poza Warszawę i zawitał na tak zwane peryferie dostrzegłby prawdziwy obraz swojej znienawidzonej partii. W Częstochowie, w Gnieźnie, we Włocławku, w Będzinie, w Chełmie i wielu innych miastach i gminach zobaczyłby jak radni i działacze SLD walczą o remont chodnika, o dom kultury, o Uniwersytet Trzeciego Wieku, o bezpłatny zabieg in vitro dla mieszkańców, o aktywność społeczną pokolenia, które odbudowało Polskę po wojennej pożodze i oddało jej całe swe życie.
W dalszej części swojego tekstu poświęconego wiarygodności Sojuszu w kwestiach kulturowych, felietonista KP też mija się z prawdą. Twierdzi bowiem, że rządząc przez 8 lat Sojusz mógł wprowadzić szereg zmian o charakterze światopoglądowym. Politycy Sojuszu starali się jak mogli, ale współrządzenie z konserwatywnym i klerykalnym PSL, którego obecny lider jest za pełnym zakazem aborcji, było usiane szeregiem zgniłych kompromisów. A nawet gdy udało się Sojuszowi przegłosować liberalizację wspomnianego prawa przy poparciu liberalnych kręgów parlamentarnych to eseldowskie prawo rozbijało się bądź o weto prezydenta Lecha Wałęsy lub o konserwatywną większość Trybunału Konstytucyjnego z taką lubością bronionego przez całe zastępy KryPolowców w ostatnim czasie. Uwaga, że jako partia opozycyjna SLD nie zgłaszał postępowych projektów poselskich, jest także wątpliwa. Nie wiem, czy sprawdzanie stron sejmowych z poprzednich kadencji przerasta umiejętności redaktora Majmurka, ale na pewno warto to zrobić́ przed pisaniem kolejnego tekstu pomawiającego posłanki i posłów SLD zasiadających w ławach poselskich po 2005 roku.
Na koniec bardzo smuci niski poziom grafiki obrazującej tekst Krytyki Politycznej. Jest to zupełna tabloidyzacja pisma, które jeszcze parę lat temu miało ambitne plany zmiany dyskursu publicznego. Jak widać cel ten przerósł oczekiwania i możliwości pisma z warszawskiej ulicy Foksal.
Martwi moralnie wątpliwe porównanie SLD do żywych zwłok. Sojusz to ludzie, tysiące oddanych i aktywnych działaczek i działaczy. To także przeszło milion wyborców SLD. Język i obraz Krytyki obraża ich, wręcz ubliża ich godności jako jedynych w pełni zadeklarowanych wyborców lewicy w Polsce, co pokazuje szereg badań opinii publicznej. Śmiem twierdzić, że język Krytyki Politycznej nosi znamiona eseldowskofobicznej mowy nienawiści, co chyba źle świadczy o deklaratywnie postępowym felietoniście i piśmie.
Rozumiem, że Jakub Majmurek popiera antypostpezetpeerowską lewicę, o której infantylnym antykomunizmie pisałem chociażby na łamach „Trybuny”. Rozumiem, że może podzielać silną niechęć do SLD typową zarówno dla środowiska „Gazety Wyborczej” jak i „Gazety Polskiej”. Ma do tego pełne prawo, ale jako dziennikarz powinien trzymać pewne standardy. Inaczej Jakub Majmurek staje się Agnieszką Kublik Krytyki Politycznej, co nie wróży dobrze na przyszłość. Zarówno pod względem warsztatowym jak i moralnym.
Apeluje do znajomych z Krytyki o poziom dyskusji i estetyki. Stać Was na więcej, towarzyszki i towarzysze! Recenzowanie SLD jest waszym prawem, wręcz obowiązkiem, ale sami sobie odpowiedzcie na pytanie, czy obecny Sejm bez Sojuszu jest lepszym parlamentem? Czy brak socjaldemokratycznego języka na mównicy sejmowej służy polskiej demokracji i czy czujecie się w IV RP bardziej wolnymi obywatelami? Jak to mówią Anglosasi: „food for thought!”.
***
Bartosz Rydliński – doktor nauk społecznych, współzałożyciel Centrum im. Ignacego Daszyńskiego oraz współpracownik Fundacji Aleksandra Kwaśniewskiego „Amicus Europae”. Bezpartyjny.
Tekst ukazał się łamach „Dziennika Trybuna” Nr 28-29 (960-961)
