Dyskusyjny Klub Filmowy w ramach Uniwersytetu Krytycznego.
Uniwersytet Krytyczny | DKF: Czym się żywi kino grozy? | Widz: Udręka (Angustia, 1987, Hiszpania, reż. Bigas Luna)
Prowadzenie: Klaudia Rachubińska, Antoni Michnik
12 czerwca, czwartek, godz. 19.00
Krytyka Polityczna, ul. Foksal 16, II p., Warszawa
Po semestrze rozważań nad tym, co jest paliwem kina grozy, co sprawia, że ono „działa” na widzów, czas zastanowić się nad tym, jaką rolę w nim odgrywamy my oraz nad tym, jak żeruje ono na samym akcie spojrzenia.
Zanim motyw filmu w filmie został doszczętnie ograny przez postmodernistyczne kino lat 90., Bigas Luna nakręcił znakomity, niepokojący film o sile spojrzenia oraz dziwnej magii kina grozy. Luna pyta o to, jaka w kinie grozy jest rola, czy raczej pozycja widza, oraz jak funkcjonuje przemysł straszenia.
W swoim debiucie Luna przedstawił i stematyzował cały wachlarz sposobów wywoływania u widzów strachu oraz lęku. Liczne gry z widzem jakie ironicznie prowadzi, służą jednak zbudowaniu klasycznego europejskiego filmu autorskiego. Luna doskonale gra konwencjami straszenia, co i rusz puszcza oko do wielbicieli amerykańskich horrorów (Zelda Rubinstein!), dążąc do tego, aby bezpośrednio oddziałać na widza. Równocześnie cały czas reżyser spogląda w stronę europejskich klasyków od Bunuela po Bergmana. Stąd też ironia jaką stosuje jest innego rodzaju niż ta, która obecna jest chociażby w „Cabin in the Woods”.
_________
Straszne historie, pełne zjaw, potworów i krwawych morałów, towarzyszyły ludzkości od zawsze, pod fantastycznym przebraniem skrywając rzeczywiste kulturowe lęki. Nie inaczej jest w wypadku współczesnego kina grozy – pomimo zmieniających się trendów, istotą horrorów pozostaje nie tylko żerowanie na indywidualnych fobiach i obawach widzów, ale też odzwierciedlanie niepokojów społecznych i uniwersalnych lęków.
Klaudia Rachubińska – absolwentka Wydziału Psychologii UW, doktorantka Instytutu Kultury Polskiej UW, członkini Grupy ETC; zajmuje się problematyką ciała w kulturze, strategiami wizualnego konstruowania tożsamości, psychoanalizą kultury, myślą feministyczną drugiej i trzeciej fali. Do jej zainteresowań należą także związki między muzyką a wizualnością, intermedialność w sztuce współczesnej, performance i sztuki performatywne oraz działania neoawangardowego ruchu Fluxus.
Antoni Michnik – historyk kultury, absolwent Instytutu Historii Sztuki UW, student Kolegium MISH UW. Członek-założyciel Grupy ETC, współpracownik Stowarzyszenia im. Stanisława Brzozowskiego. Publikował między innymi w „Zeszytach Literackich”, „Kwartalniku Filmowym”, „Kontekstach”, „Glissandzie”. Zajmuje się przede wszystkim kręgiem kultury niemieckiej oraz związkami muzyki z wizualnością (muzyką popularną, awangardami, kinem).
________
Kolejne spotkanie cyklu:
26.06 Związki: Odishon (1999, Japonia, Korea Południowa, reż. Takeshi Miike)
________
Projekt „Uniwersytet Krytyczny 2014-2016” realizowany jest dzięki dofinansowaniu ze środków m.st. Warszawy.
