Mamy rozdrobnione partie bardziej lub mniej lewicowe, które non stop dostają, przepraszam za słowa, epicki wpierdol i non stop trwają w tym rozdrobnieniu, jakby im się te przegrane w jakiś dziwny, masochistyczny sposób podobały.
Być może szczęściem w nieszczęściu, czy raczej szczęściem w ostatniej katastrofie, jest fakt, że każda mniej lub bardziej lewicowa partia została poobijana. Poobijana została Wiosna, która uzyskała tylko ciut lepszy wynik od Konfederacji i teraz balansuje na progu wyborczym, a przecież startowała z rzekomo 12–15% poziomem poparcia. Poobijana jest Lewica Razem, która zebrała mniej głosów niż ruch Kukiza, który miał problemy, żeby w ogóle zarejestrować listy. Poobijani zostali Zieloni, dla których lidera Marka Kossakowskiego często nawet nie starczało miejsca w obiektywie Koalicji Europejskiej. Wreszcie, mimo okrzyków tryumfu, poobijany zostało SLD, albowiem z 5 uzyskanych mandatów SLD-owskie są de facto dwa, Marek Balt i Bogusław Liberadzki. Cimoszewicz, Miller i Belka tylko formalnie byli traktowani jako kandydaci SLD, a de facto jako politycy-celebryci, których równie dobrze mogła zgłosić Nowoczesna. Słowem, SLD także balansuje na progu, bo w kolejnych wyborach takich celebrytów-wielorybów już za bardzo nie znajdą.
Wszystko to wskazuje więc na to, że mamy rozdrobnione partie bardziej lub mniej lewicowe, które non stop dostają, przepraszam za słowa, epicki wpierdol i non stop trwają w tym rozdrobnieniu, jakby im się te przegrane w jakiś dziwny, masochistyczny sposób podobały. Problem w tym, że nie bardzo podobają się wyborcom, którzy mają już dość wiecznego upokarzania ich przez PO–PiS i dość wiecznych szyderstw z lewicy, która jest tak nieogarnięta, że nie potrafi nawet wystawić wspólnej listy. Do jasnej cholery, nie tylko Kaczyński z Ziobrą i Gowinem (!), ale nawet faszyści potrafią się zjednoczyć! Tylko nie lewica.
Wystarczy wystukać numer
I żeby było jasne, nie ma liderów lewicowych, którzy byliby nowi, świeży, pojawili się polityce nagle i nigdy, ale to nigdy, nie skalali się kontaktem z tym postkomunistycznym SLD albo nigdy nie krzyczeli antyliberalnych haseł. Przestańmy udawać, że Biedroń jest kimś nowym, bo przez całe lata był w SLD, przestańmy udawać, że Zieloni i Razem nie mieli wspólnych działaczy, przestańmy udawać, że działacze Wiosny, SLD i Razem to są ludzie, którzy nie spotykali się na setkach demonstracji i nigdy nie wypili razem jednej albo dwóch setek dobrej lewicowej wódki. Przecież oni wszyscy mają siebie nawzajem w książce telefonicznej. Wystarczy wystukać numer.
Pomysł, aby zrobić jedną wspólną listę lewicy, nie jest oczywiście nowy i nie ja tutaj jestem pierwszy, który o tym krzyczę. Nie jest przypadkiem, że to samo na stronie Strajk.eu proponuje znany wszystkim na lewicy Piotr Nowak. W podobnym duchu na łamach „Nowego Obywatela” (acz nie jako głos redakcji) wypowiada się Bartosz Migas. To jest głos ludzi, którzy nie chcą już więcej wybierać między dżumą i cholerą, między Kaczyńskim a Schetyną albo Karnowskim a Szubartowiczem. I nie interesuje ich, kto kogo nie lubi i za co, tylko co można zrobić dla tego umęczonego PO–PiS-em kraju.
Co wspólna lista daje poszczególnym partiom?
Wiośnie daje możliwość spokojnego przekroczenia progu, obniża ryzyko przypadkowych biznesmenów z audi na listach, zatrzymuje odpływ zniechęconych wolontariuszy i nową jakość, bo lewicowej jakości nie było w tym kraju od 2005 roku. Tak, Wiosna będzie mogła w takim bloku próbować realizować swój pogram, bo w bloku Schetyny będzie mogła co najwyżej ustawić się do fotki i krzyczeć „Wolne sądy”.
czytaj także
SLD dostaje możliwość rebrandingu na partię naprawdę lewicową. Tyle lat SLD walczył z łatką partii podatku liniowego Leszka Millera, tyle lat przepraszał za swe błędy. Teraz będzie im wybaczone. Co najważniejsze, SLD może znów zwrócić się do tego elektoratu, który się od niego odwrócił, gdy poszli ze Schetyną. W tej koalicji Czarzasty byłby wielkim graczem, w koalicji ze Schetyną już nie bardzo, zwłaszcza że zaraz wróci Tusk i będzie Czarzastego konsumował. Jeśli Czarzasty chce więc ocalić partię przed rozpuszczeniem się w Koalicji, to teraz ma szansę. Rok temu to Czarzasty dawał jedynki i dwójki Zandbergowi. Teraz jedynki może zachować dla siebie, kilka dwójek wystarczy.
Wreszcie Razem i Zielonym wspólna lista daje istotność. Ich wielkomiejski, nie ludowy, ale wielkomiejski, wegański i współczujący elektorat nie będzie miał poczucia straconego głosu i z przyjemnością zagłosuje na dużą partię, zamiast z bólem serca wyszukiwać kogoś lewicowego u dużego innego.
Co wspólna lista daje wszystkim razem?
Być może to najśmieszniejsze i zarazem najgłupsze, co teraz powiem, ale taka lista ma szansę na 10–12%, a więc na współrządzenie państwem i wejście do rządu. Już słyszę ten rechot, ale przecież przy tak ogromnej polaryzacji dwóch bloków PO–PSL oraz PiS w przypadku niewejścia narodowców do Sejmu zadecydować może właśnie ten trzeci. I wtedy lewicowy front staje się języczkiem u wagi. Może wejść do rządu (PiS albo KE) albo do koalicji parlamentarnej pod warunkiem uchwalenia kilku własnych ustaw. Może bardzo, bardzo wiele. Ale musi dostarczyć jesienią 10–12%.
czytaj także
A jeśli nawet to się nie uda, to taka wspólna lewicowa lista, już w momencie jej powstania, WRESZCIE otrzyma czas w mediach. Bo to nie jest tak, że media lewicy nie lubią. Media ją lubią, bo też już dość mają tego ciągłego międlenia popisowego, ale trudno, aby media dawały czas partiom, które ledwie przekraczają próg. Nikt nie daje mikrofonów planktonowi. Mało tego, w momencie, gdy taka lista zyska ciężar procentowy, media zaprzestaną zaganiania do stajni Schetyny i zaczną same zauważać, że dwa bloki, obsługujące inne elektoraty, mogą dać wygraną z PiS. I nagle magiczne drzwi medialne się otwierają. Nagle lewicy się słucha!
Rzecz jasna, taka partia może także podzielić swoje wpływy geograficznie, może zrobić badania (w końcu tylu tam doktorów i naukowców), kto powinien obstawiać miasta duże, kto średnie i małe, a kto wsie. Może wiele, bardzo wiele, bo wiele będzie miała teraz zasobów.
Jak powinien wyglądać program wspólnej listy?
Po pierwsze, powinna to być umiarkowana socjaldemokracja w granicach prawa. Tak, też chciałbym ostrzejszego szarpnięcia lewicowymi cuglami, ale wyborcy tego na razie nie chcą. A to oni decydują. Słowem, te 75% podatku, całkowite dozwolenie aborcji, likwidacja kopalń, Trybunał Stanu dla Dudy – wszystko to do kosza. Podobnie jak pomysł „europejskich pensji”. Nikt, ale to nikt z wyborców w te pensje nie uwierzy, a lewica znowu wpadnie w dół z nazwą „księżycowe pomysły ekonomiczne studenciaków”. Oczywiście nie twierdzę, że to jest nieważne, ale twierdzę, że to nie chwyci i tylko zniechęci. Trzeba dać program, który nie tyle będzie w 100% lewacko legitny, ile program, w który przeciętny Polak z małego miasta, nieinteresujący się polityką, acz mający dość tych ciągłych awantur PO–PiS-u po prostu… uwierzy. W to, że będzie zarabiał jak Niemiec, nie uwierzy.
Zwolennicy praw człowieka nie potrafią się zachować, więc PiS wygrywa
czytaj także
Po drugie, taki program powinien iść w stronę obyczajówki. Dlaczego? Bo elektorat już jest na to gotowy, a Koalicja Europejska jest w takiej traumie, że teraz, uprowadzana przez Giertycha, zacznie na swoją zgubę znowu klęczeć przed biskupami. Głośny ostatnio list Dulkiewicz to dopiero początek.
Oni naprawdę myślą, że przegrali przez Jażdżewskiego, a nie własne dyletanctwo. I to właśnie lewica powinna wykorzystać. Pomysły? Konkretne i chwytliwe. Heteroseksualne i homoseksualne związki partnerskie z ulgą podatkową i dziedziczeniem. Pigułki antykoncepcyjne bez recepty za złotówkę. Zakaz końskich rzeźni. Likwidacja przepisu o obrazie uczuć religijnych. Proste, konkretne hasła, które zogniskują debatę trzeciej siły. Co jak co, ale pomysłów jest mnóstwo.
Po trzecie, w kwestiach socjalnych powinno się odpuścić ściganie się z PiS-em o tych wyborców, którzy są nie do odbicia. Oni, całkiem zresztą racjonalnie, na PiS zagłosują. Ale nie znaczy to, że nie ma innych obszarów socjalnych. Minimalna emerytura 1300 PLN – przecież aż się prosi, żeby o tym trąbić. Klucz za dług – miliony kredytobiorców przestają mieć nałożoną pętlę kredytową na szyję. Państwowe chwilówki dla młodych bez twardej windykacji. Korekta 500+, ale w ten sposób: „zabrać 500+ najbogatszym, a dać 500+ studentom (na przykład pracującym albo mniej zamożnych rodziców). I na deser: likwidacja finansowania religii w szkołach i oddanie tych 2 miliardów w formie „bonów kościelnych” wierzącym, którzy sami zadecydują, ile chcą dawać na tacę.
czytaj także
Po czwarte, powinien powstać protokół rozbieżności. Coś, z czym nie zgadzają się wszyscy i co jest przedmiotem indywidualnych wyborów polityków danej partii. W ten sposób zminimalizuje się spory programowe na wejściu.
To tylko pierwsze z brzegu pomysły. Jest ich całe mnóstwo. Konkretów, które jeden wspólny front lewicowy będzie w mediach, teraz bardziej przychylnych, wbijał do głów tak długo, aż się zacznie o tym mówić wszędzie. Wystarczy tylko się spotkać, zjednoczyć sztandary, jak zjednoczono je ostatnio pod pomnikiem Daszyńskiego, a po wyborach pod ten pomnik iść raz jeszcze z listą wygranych mandatów do Sejmu. Im też jesteśmy coś winni.
